مقایسه تاثیر برنامه مکیدن غیرتغذیه ای با برنامه تحریک دهانی بکمن، بر زمان دستیابی به تغذیه دهانی مستقل نوزادان نارس 26-32 هفته جنینی بستری در واحد مراقبت های ویژه نوزادان

چکیده: هدف: هدف این مقاله مقایسه تاثیر برنامه مکیدن غیرتغذیه ای با برنامه تحریک دهانی بکمن، بر زمان دستیابی به تغذیه دهانی مستقل نوزادان نارس 26-32 هفته جنینی بستری در واحد مراقبت های ویژه نوزادان می باشد. روش بررسی: مطالعه از نوع کارآزمایی بالینی است و جامعه مورد مطالعه، نوزادان نارس با سن جنینی 26-32 هفته (32نوزاد)، بستری در واحد مراقبتهای ویژه نوزادان بیمارستان کمالی کرج می باشند. بعد از اعمال معیار ورود و خروج، نوزادان به صورت تصادفی به سه گروه، " تحریک دهانی پیش از تغذیه بکمن " ، " گروه مکیدن غیرتغذیه ای" و گروه کنترل تقسیم شدند (11 نوزاد در کنترل و 10 نوزاد در بکمن و 11 نوزاد در مکیدن غیرتغذیه ای). آزمودنیها از لحاظ سن تقویمی و سن جنینی در دفعات مختلف تغذیه دهانی و در زمان ترخیص از واحد مراقبت های ویژه نوزادان و میزان وزن گیری در هفته اول، دوم تولد و زمان ترخیص مورد بررسی و مقایسه بین سه گروه قرارگرفتند. یافته ها: در گروه بکمن، میانگین سن جنینی در زمان 8 بار تغذیه دهانی، 59/32 هفته (انحراف معیار84/0) بوده است و در گروه کنترل،15/33 هفته (انحراف معیار 23/1) بوده است؛ در گروه مکیدن غیرتغذیه ای میانگین سن جنینی در زمان 8 بار تغذیه دهانی در روز 55/32 هفته (انحراف معیار 71/0) بوده است. در نتیجه گروه بکمن با تفاوت 89/3 روز و گروه nns با تفاوت 19/4 روز زودتر به این معیار دست یافتند که این عدد به لحاظ بالینی بسیار اهمیت دارد و از نظر میانگین، گروه nns ، 68/2 روز و گروه بکمن 47/2 روز زودتر از بیمارستان ترخیص گردیدند (نسبت به کنترل). نتیجه گیری: استفاده از مداخله بکمن و مکیدن غیرتغذیه ای، به طور موثری تغذیه دهانی را در نوزادان نارس تسهیل می کنند و مدت زمان بستری در بیمارستان را کاهش می دهند و مکیدن غیرتغذیه ای منجر به افزایش معنادار در وزن گیری می شود.